เสียงกระดิ่งรถไอศกรีมดังมาเป็นระยะๆ จนกระทั่งเสียงหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของผม ซึ่งผมรู้แล้วว่า คุณยายจะต้องออกไปซื้อไอศกรีมแน่นอน ผมจึงรีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน แล้วเอ่ย
“ยายครับ ซื้อให้ผมด้วยนะครับ” ผมพูดพลางทำหน้าอ้อนๆ ทั้งที่รู้ว่า คุณยายของผมใจดีอยู่แล้ว
“เอาสิ จ้อยจะเอาอันไหนหยิบได้เลย” น้ำเสียงอ่อนโยนของยายว่า
ผมผงกหัวรับ ก่อนจะเลือกไอศกรีมรสโปรด
“ยายครับ ผมกินเลยนะครับ เห็นแล้วอดใจไม่ไหวเลย”
ยายยิ้มพลางพยักหน้ารับ แล้วก็จ่ายเงินให้พ่อค้าไอศกรีม ซึ่งพูดคุยกับยายว่า
“ขอบคุณครับ เอ่อ คุณยายอยู่บ้านทั้งวันแบบนี้ไม่เบื่อบ้างเหรอครับ”
“ยายไม่เบื่อหรอก พ่อค้า ยายมีตัวช่วยดีๆ ที่หลานคนนี้แนะนำ” ยายไขข้อข้องใจของพ่อค้าและตบบ่าของผมเบาๆ
“ตัวช่วยดีๆ อะไรเหรอครับ ยายพอจะบอกได้ไหมครับ” พ่อค้ามีสีหน้าสนใจใคร่รู้
“จ้อย แนะนำพ่อค้าเขาหน่อยสิ เขาจะได้บันเทิงใจไม่เหงาไม่เบื่อเหมือนยาย”
“ได้ครับ // พ่อค้าชอบดูหนังไหมครับ” ผมขานรับ แล้วสอบถามพ่อค้าไอศกรีม
“ชอบครับ”“งั้นก็ดีเลย ถ้าพ่อค้าได้ดูหนังออนไลน์ พ่อค้าจะต้องชอบแน่ๆ เหมือนที่ผมกับยายชอบกันมากอะครับ” ผมว่า
“หนังออนไลน์?” พ่อค้าถามย้ำ
“ใช่ครับ ถ้าที่บ้านพ่อค้าต่ออินเตอร์เน็ตได้ มันก็จะดูได้ดีเลยครับ”
“แล้วดูทางมือถือได้หรือเปล่าครับ พ่อหนู”
“ได้ครับ มือถือมีอินเตอร์ก็ดูได้ทุกที่เลยครับ” ผมตอบ
“ถ้างั้นพ่อหนูสอนผมหน่อยได้ไหม ผมจะได้เอาไว้ดูเวลาขับรถไปจอดขายไอศกรีม บางทีไม่ค่อยมีลูกค้า มันจะเหงาๆ หงอยๆ น่ะครับ” พ่อค้าขอความช่วยเหลือ
“ได้สิครับ ประเดี๋ยวผมทำให้ดูครับ // ยายครับ ผมฝากไอศกรีมสักครู่ครับ” ผมให้ความมั่นใจต่อพ่อค้า แล้วก็ขอให้คุณยายช่วยถือไอศกรีมสักครู่ จากนั้นผมก็ช่วยเหลือพ่อค้า โดยการใช้โทรศัพท์ของพ่อค้าและเปิดดูหนัง แล้วก็สอนการใช้ ซึ่งพ่อค้าตั้งอกตั้งใจฟังอย่างมาก พอเรียบร้อย พ่อค้าได้เอ่ยขอบคุณแล้วขอบคุณอีก ก่อนที่ผมกับยายจะกลับเข้าบ้าน
หลังจากวันนั้นอีกสามวัน พ่อค้าคนเดิมก็ได้มาจอดรถไอศกรีมที่หน้าบ้านและกดกริ่งที่ประตูบ้าน ผมจึงออกไปดูพร้อมกับพูดคุยเชิงถามไถ่
“อ้าว พ่อค้านั่นเอง มีอะไรหรือเปล่าครับ วันนี้คุณยายไม่อยู่ ผมก็ไม่อยากจะกินไอศกรีมครับ”
“ผมไม่ได้มาขายไอศกรีมหรอกครับ พ่อหนู ผมแค่อยากจะมาขอบคุณอีกครั้งน่ะครับ” น้ำเสียงของพ่อค้านุ่มนวลมาก
“วันนั้นพ่อค้าก็ได้ขอบคุณผมกับยายแล้วนี่ครับ” ผมว่า
“ใช่ครับ แต่ยังรู้สึกว่า มันยังไม่เพียงพอ เพราะสิ่งที่พ่อหนูสอนผมนั้น มันทำให้ผมไม่มีความเบื่อหน่ายอีกเลยครับ แล้วผมยังเอาไปดูที่บ้านจนลูกกับเมียก็พลอยมีความสุขความบันเทิงด้วยครับ”
“โอ้ ผมดีใจด้วยนะครับ อันที่จริงผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้มากมายเลยครับ ถือเสียว่า เราแบ่งปันความสุขให้กันนะครับ เท่าที่พ่อค้ามาขายไอศกรีมในหมู่บ้านนี้ก็ดีหนักหนาแล้วครับ เพราะหมู่บ้านค่อนข้างจะใหญ่ไม่ค่อยจะมีใครอยากจะเอาอะไรมาขายหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณพ่อค้าที่ทำให้ยายกับผมมีไอศกรีมอร่อยๆ กิน” ผมพูดจากใจจริง
พ่อค้ายิ้มให้ผมด้วยสีหน้ามีความสุข หลังจากพูดคุยกันเรียบร้อย ผมเองก็มีความสุขเช่นกัน…ความสุขจากการแบ่งปัน